Haaruitval
Haaruitval is een veelvoorkomende kwaal die weliswaar geen effect heeft op de lichamelijke gesteldheid, maar mentaal wel kan leiden tot ongemak en onzekerheid. En afgezien van mannelijke genetische kaalheid (alopecia androgenetica) kan het haarverlies ook worden veroorzaakt door auto-immuunziekte die ervoor zorgt dat het haar uitvalt (alopecia areata), hormonen (zoals tijdens de zwangerschap of door medicatie zoals anticonceptie), schildklierproblemen en door stress.
Haartransplantatie
Een haartransplantatie is simpel gezegd de procedure waarbij haarzakjes van een deel van het lichaam (de ‘donorplaats’) worden verplaatst naar het deel van het lichaam waar haaruitval is opgetreden. Inmiddels zijn haartransplantaties geëvolueerd en een veelgebruikte cosmetische ingreep voor zowel mannen als vrouwen. En niet alleen het haar op de bovenkant van het hoofd kan worden behandeld, maar ook de baar/snor, wenkbrauwen en zelfs lichaamsbeharing.
Haartransplantaties zijn in de loop der tijd verfijnd tot een minder invasieve ingreep en daarmee zijn al veel mensen geholpen om hun haar en een stuk van hun zelfvertrouwen terug te krijgen. Maar dat is niet altijd zo geweest. Laten we teruggaan in de tijd.
Geschiedenis van de haartransplantatie
De eerste documentatie gaat terug naar 1822 waarbij een student geneeskunde aan de universiteit Würzburg in Duitsland melding maakt van een succesvolle verplaatsing van haarzakjes.
Haar implantatie
De eerste meer bredere toepassing van transplantaties start in de jaren 30 van de vorige eeuw door de Japanse dermatoloog Okuda. Hij ontwikkelde de zogenaamde ponstechniek om beschadigde huid, zoals verwondingen en brandwonden, weer te voorzien van haar. Bij deze techniek werden stukjes huid met gezonde haarzakjes (haarimplantaat) weggesneden en naar kleine vooraf gemaakte gaatjes in de beschadigde gebieden verplaatst. Dit was een rudimentaire manier van verplaatsen, maar baande wel de weg voor ontwikkeling.
In de jaren vijftig kreeg deze methode aandacht in Amerika en een dokter genaamd Orentreich bestuurde de methode en bracht een publicatie hierover uit. Hij bedacht daarbij de term ‘donordominantie’, waarbij het getransplanteerde haar de kenmerken behoudt van het gebied waaruit het is genomen, in plaats van het gebied waarnaar het is getransplanteerd. De gebruikte stukjes huid met haarzakjes waren toen nog zo groot dat deze bekendheid kregen als haarpluggen (zoals bij een pop vaak te zien is), wat een negatieve bijklank kreeg.
Follicle unit transplant (FUT)
Daarna ontstond de zogenaamde FUT methode waarbij de chirurg een hele strook donorhuid van het achterhoofd snijdt en daar de beschikbare haarzakjes uit onttrekt. Hierdoor ontstaat een typisch herkenbaar litteken van een brede kale strook op de achterzijde van het hoofd.
Micro-transplantaten: folliculaire eenheidsextractie (FUE)
In de jaren negentig van de vorige eeuw ontstonden zogenaamde micro-transplantaten, waarmee het proces aanzienlijk werd verfijnd. Artsen oogsten daarbij individuele haren en dit proces staat nu bekend als folliculaire eenheidsextractie (FUE). Het oogsten gebeurt daarbij met behulp van een klein chirurgisch boortje. De haren worden vervolgens getransplanteerd naar de gebieden waar het haar gewenst is. Zowel de donorplaats als de ontvangende plaats zijn verdoofd met een plaatselijke verdoving en de procedure vereist geen incisies of hechtingen. De procedure zorgt voor zeer gedetailleerd werk en natuurlijke resultaten zonder littekens of pijn. FUE werd begin jaren 2000 de voorkeursprocedure en wordt nu beschouwd als de ‘algemene standaard’ van haartransplantatieprocedures van haarimplantaten.